پابوسی ۱۱

آمده بودم تا همه حرفم را بزنم آخر فشارهای زندگی مرا زیر دست و پایش له کرده بود نشستم درست روبرویش چقدر محو زیبایی صورتش بودم همیشه تمیز و آراسته بود. آمدم لب وا کنم که فرمودند: من در حال خارج شدن از خانه بودم مرا همراهی کن برای ملاقات بزرگانی راهی شده ام، سپس ایشان پیش رفتند و من هم به ..دنبالشان.

در بین راه وقت نماز رسید مسیر را تغییر دادند کنار صخره ای و گفتند: ای ابراهیم اذان بگو مانده بودم چه کنم گفتم اصحاب و دوستان باید به ما ملحق شوند بعد نماز را به جماعت اقامه کنیم.

حضرت فرمودند: هیچگاه نماز اول وقت را به تأخیر نیانداز مگر اینکه عذری موجه داشته باشی دیگر همه حواسم شده بود نماز میدانستم بیشک این برخورد برایم حکایت از درسی عبرت آموز خواهد داشت. او خیلی زود مشکلم را چاره کرد گنجی که تا همیشه دست نیافتنی بود.

بحار الانوار جلد ۴۹ صفحه ۴۹