2. شخصی از امام رضا (ع) درباره فرموده خداوند: « نَسُوا اللَّهَ فَنَسِيَهُم(1)»(توبه ، ۶۷ : « خدا را فراموش کردند و خدا (نیز) آنها را فراموش کرد ») پرسید ، امام (ع) فرمود: خداوند متعال ، نه فراموش می کند و نه غفلتی بر او عارض میشود و تنها مخلوقی که آفریده شده است ، دچار سهو نسیان می شود ؛ مگر نشنیده ای که خداوند عزوجل می فرماید : « و ما كانَ رَبُّكَ نَسِيًّا(2)»(مریم ، ۶۴ : « و پروردگارت هرگز فراموشکار نبوده و نیست ») البته او ، کسی را که فراموشش کند و روز ملاقات با او را از یاد ببرد، مجازات میکند به این صورت که آنان را از یاد خویشتن غافل می کند ، همان گونه که فرموده است : « وَ لا تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللَّهَ فَأَنْسَاهُمْ أَنْفُسَهُمْ أُولئِكَ هُمُ الْفاسِقُون(حشر ، ۱۹ : « و همچون کسانی نباشید که خدا را فراموش کردند و خدا نیز آنها را به خود فراموشی گرفتار کرد، آنها فاسقانند »)» و نیز فرموده است : « فَالْيَوْمَ نَنْساهُمْ كَمَا نَسُوا لِقاءَ يَوْمِهِمْ هذا(1)»(اعراف ، ۵۱ : « امروز ما آنها را فراموش میکنیم همان گونه که لقای چنین روزی را فراموش کردند »). یعنی آن ها را رها می کنیم ، هم چنان که آنان آمادگی چنین روزی را کسب نکردند(۲).(عیون اخبار الرضا (ع)، ج ۱، ص ۱۲۵؛ التوحید، ص ۱۵۹ - ۱۶۰؛ معاني الأخبار، ص ۱۴ - ۱۵)  

همان گونه که ملاحظه میگردد، امام (ع) در این آیه شریفه ، نسیان را به معنی «ترک » تفسیر فرموده و معنی آیه ، این می شود که : خداوند کسانی را که او را فراموش کرده اند ، ترک میکند و آنان را از جزای نیک ، دور و به عذاب و خلود در آتش جهنم ، محکوم خواهد ساخت .