دعبل آواره مرد شاعری بود که از شهری به شهری و از ولایتی به ولایت دیگر سفر می کرد و اشعار نغز خود را برای مردمان میخواند. دعبل در اشعار و سوگ سروده های خود به مظالم حکام و فسق و فجور آنان می پرداخت و حقایقی را بر زبان می آورد که دیگران از گفتن آن بیم داشتند. او مرد آزاده ای بود که در مقابل حکام تقیه نمیکرد در روزگاری که همه شاعران مدیحه گو چون دریوزگان در دربار خلفا و حاکمان جمع می شدند و برای این و آن مدیحه سرایی میکردند تا مال و اموال و کنیز و غلام به دست آورند دعبل؛ این آزاده شیعی که عمری دار خود را بر دوش کشیده بود چشم به روی مظاهر دلفریب زندگی بسته بود و پشت به دنیا نشسته بود. دعبل شاعری شیعه مذهب از مردم کوفه بود او مناقب ائمه معصوم و مصایبی را که بر اهل بیت وارد آمده بود با کلامی فصیح به لسان شعر در می آورد.