اگر کسی یکی از دوستان ما را بغضب بیارد از خدا خواسته ام که

حدیث ۱۰۳ ی

عن عبد العظيم الحسني، عن ابي الحسن الرضاء قال يا عبد العظيم أبلغ عنى اولیائی السلام وقل لهم أن لا يجعلو للشيطان على انفسهم سبيلاً و مرهم بالصدق في الحديث و أداء الأمانة ومرهم بالسكوت و ترك الجدال فيما لا يعنيهم و اقبال بعضهم على بعض و المزاورة فان ذلك قربة الى ولا يشغلوا أنفسهم بتمزيق بعضهم بعضاً فاني آليت على نفسى أنه من فعل ذلك و أسخط ولياً من أوليائى دعوت الله ليعذبه في الدنيا أشد العذاب وكان في الآخرة من الخاسرين. وعرفهم أن الله قد غفر لمحسنهم و تجاوز عن مسيئهم الا من أشرك بي أو أذى ولياً من اوليائي او اضمر له سوء فان الله لا يغفر له حتى يرجع عنه فان رجع عنه. والا نزع روح الايمان عن قلبه و خرج عن ولايتي و لم يكن له نصيب في ولايتنا و اعوذ بالله من ذلك. (بحار الانوار ج ۷۴ ص ۲۳۰ ح ۲۷)

حضرت عبدالعظیم حسنی از حضرت رضا علیه السلام روایت میکند که آنحضرت فرمود:

اي عبد العظیم دوستان مرا از من سلام برسان و بانان بگو در دلهای خود برای شیطان راهی باز نکنید و آنان را امر کن براستگوئی در گفتار و اداء امانت و سکوت کنند و در کارهای بیهوده منازعه و جدال نکنند و امر کن که با یکدیگر آمیزش و رفت و آمد کنید و این عمل آنها موجب تقرب بمن میشود. دوستان من نباید اوقات خود را به مخالفت و دشمنی با یکدیگر مشغول سازند من با خویشتن پیمان بسته ام که هر کس مرتکب این گونه کارها شود و یا یکی از دوستانم را مورد خشم و غضب قرار دهد از خداوند بخواهم تا وی را در دنیا به سخت ترین عذاب گرفتار کند. این نوع اشخاص در آخرت از زیارانکان خواهند بود. دوستان مرا متوجه کن که خداوند نیکوکاران آنها را آمرزیده و از بدکاران آنان در گذشته مگر کسانیکه مشرک شده و یا یکی از دوستان مرا رنجانیده اند و یا در دل خود نسبت با وکینه و عداوتی دارند پروردگار از این گروه نخواهد گذشت و آنها را نمی بخشند مگر اینکه از نیت خود برگردند. اگر از کار خود برگشت مورد آمرزش خداوند متعال قرار خواهد گرفت و اگر در این عمل باقی بماند خداوند روح ایمان را از دل او خارج خواهد ساخت و از ولایت من نیز بیرون میرود و از دوستی ما اهلبیت نیز بهره ای  نخواهد برد و من بخداوند از این پناه میبرم.(سفينة البحار چاپ جدید ج ۶ ص ۳۱ نقل از اختصاص و بحار الانوار ج ۷۴ ص ۲۳۰ ح ۲۷ کمی مفصل تر)