اعتراف به تقصیر و گناه در پیشگاه خداوند

امام رضا له به یارانش فرمود: مرد عابدی در بنی اسرائیل چهل سال عبادت و اطاعت از خدا را به جا آورد. پس از این مدت به یمن عبادت چهل ساله خود قربانی کرد؛ اما از جانب خداوند قربانی او پذیرفته نشد.

مرد عابد وقتی وضع را چنین دید با خود گفت: عدم پذیرش این قربانی از جانب خداوند نشان از این دارد که من مقصر و خطا کارم و مشکل از جانب من است و غیر از خودم کسی مقصر و گناهکار نیست. باید در رفتار گفتار پندار و نیت و عبادات خودم تجدید نظر کنم

در همان وقت از جانب خداوند تبارک و تعالی به او وحی شد

«ای بنده - عابد و خالص - من این مذمت و نکوهشی که اکنون از نفس و وجود خود کردی و به تقصیر خود اعتراف نمودی - در پیشگاه ما از عبادات و اطاعت چهل ساله ات برتر بهتر بود. »(1) ۱ اصول کافی، ج ۳، ص ۱۱۶ ؛ وسائل، ج ۱۱، ص ۱۸۳ ؛ مستدرك الوسائل، ابواب جهاد نفس باب ۱۷ ؛ مشكاة الانوار، ص ۲۵۰ ؛ سفينه البحار، ج ۶ ، ص ۱۵۱ ؛ آثار الصادقين، ج ۳۴ ، ص ۸۵. )