نفی سنتهای باطل

عبد الله مامون که هفتمین خلیفه عباسی (۱۹۸) - (۲۱۸) و یکی از خلفای باهوش و حیله گر و سیاستمدار عصر حضرت رضا (ع) بود بعد از آنکه برای کسب قدرت برادرش محمد امین را در بغداد به قتل رساند و تمام منطقه وسیع کشورهای اسلامی را تحت نفوذ خویش در آورد. برای کسب وجهه اجتماعی و رفع شایعات احتمالی تصمیم گرفت تا از شخصیت معنوی و ظاهری حضرت رضا (ع) در این زمینه بهره گیرد به این منظور نامه ای به امام (ع) نوشته و آن بزرگوار را از مدینه به مرو احضار کرد.

او با این اقدام سیاسی خویش اوّلاً میخواست از نفوذ آن حضرت استفاده کرده و شیعیان را ساکت نماید و ثانیاً برای سرپوش گذاشتن به جنایتهای خویش امام را به خود نزدیک نموده و بدین ترتیب کارهای خلاف خود را توجیه کند و اما مهمترین هدف او این بود که از گسترش نفوذ امام رضا (ع) جلوگیری کرده و از قیام احتمالی آن بزرگوار بر علیه حکومت طاغوتی اش ممانعت به عمل آورد. او به این منظور امام رضا (ع) را به اجبار از مدینه به مرو آورد اما حضرت پیشنهاد خلافت را رد کرد و حتى سمت ولیعهدی را به صورت تشریفاتی پذیرفت و در حقیقت حضرت امام رضا (ع) مسئولیت هیچ کاری را در تحت حکومت مامون قبول نکرد.

ماجرای نماز عید از عمق نفوذ معنوی امام هشتم و شکست سیاستهای شیطانی مامون حکایت دارد امام در آن حادثه تمام سنتهای باطل را که از زمان خلفای پیشین باب شده بود نفی کرده و بر احیای سنت پیامبر (ص) پای فشرد. آن رهبر دوراندیش در تمام موضعگیری ها و اتخاذ مواضع به نفی سنتهای باطل و بدعتها توجه داشته و سمت و سوی کارهایش به احیای سنت پیامبر (ص) می انجامید و از هر فرصتی در این زمینه بهره میگرفت فراخوانی مردم به توحید همراه با ولایت در نیشابور نیز در همین راستا میباشد.

ص135