اثر تربیتی زیارت

شایسته است که زائران و شیفتگان امام رضا (ع) با درایت و معرفت تمام به زیارت آن حضرت شرفیاب شوند تا بهره لازم را از آن منبع جوشان الهی برده باشند اگر مشتاقان دربار ملک پاسبان حضرت رضوی (ع) با بینشهای مادی و باورهای سطحی به آن دیار قدسی مشرف شوند ارتقاء معنوی و تعالی روحانی را نمی توانند بدست آورند. اگر به قصد تفریح و تفرج و سیاحت قدم به خاک پاک آستان قدسی حضرتش بنهند بعید است که از فضائل و کمالات و کرامات آن گرامی توشه ای اخذ کنند. اساساً قبولی زیارت به همین معناست که زائر بتواند. خالصانه به امام دل بسپارد و امام (ع) هم در روح و جان او تصرف کرده و تحولی روحی ایجاد شود.

بعضی از بزرگان گفته اند آنانکه به زیارت می آیند اگر دلشان می خواهد بدانند که زیارتشان قبول شده یا نه؟ نشان قبولی زیارت آنست که وقتی که به شهر خود باز میکردند به اعمال و رفتار خود بنگرند و حال خود را با قبل از زیارت مقایسه کنند اگر هیچ تفاوتی نکرده اند به قبولی زیارت خود امیدوار نباشند اگر هم قبول باشد در سطح خیلی ناقص خواهد بود. ولی اگر وقتی از حرم بیرون آمده اند یک گام به سوی خوبیها کمالات، صفا و نورانیت نزدیک شده اند و از گناهان خود واقعاً توبه کرده اند و به طاعت خدا نزدیک شده اند مطئمئن باشند که این نشانه قبولی زیارت آنهاست.

ص145