نیایش 

امام رضا «ع»: اللَّهُمَّ أَنتَ ثِقَتى في كلِّ كَرْبٍ، وَأَنتَ رَجائي في كلِّ شَدَّةٍ، وأنتَ لِي فِي كُلِّ أَمْرٍ نَزَلَ بِي ثِقَةٌ و عُدَّة، كم من كَرْبٍ يَضْعُفُ عنه الفُؤادُ، وتَقِلُّ فيه الحِيلَةُ ... ويَخْذُلُ فيه البعيد والقريب والصديق، ويَشْمُتُ فيه العَدُوُّ ، أَنْزَلْتُه بِكَ، وَ شَكُوتُه إليك، راغباً إِلَيْكَ فيه عمن سواكَ، فَفَرَّجْتَه و كَشَفْتَه و كَفَيْتَنِيه فأنت ولى كلِّ نِعمةٍ وصاحِبُ كلَّ حاجَةٍ، وَمُنتَهَى كُلَّ رَغْبَةٍ، فَلَكَ

الحمد كثيراً ....(الصحيفة الرضوية الجامعة ٫ ٣٩)

خداوندا تو در هر دشواری مایه امید منی و در هر چه از سختیها بر سر من فرو ریزد تکیه گاه و ذخیره منی چه بسیار گرفتاریها که روان و اراده در آن ناتوان میگردد و چاره سازیها در آن کاستی می گیرد و دور و نزدیک و دوست در آن در می ماند و دشمن زبان به سرزنش می گشاید و من آن را نزد تو آوردم و از آن به تو شکوه کردم و به تو ـ نه جز تو - دل بستم تو در آن گشایش افکندی و آن دشواری را زدودی و مرا بسنده گشتی پس ای خدای بزرگ تو صاحب هر نعمتی و دارنده هر نیازی و پایان هر میل و رغبتی پس ستایش فراوان تو راست. دعاها در تعالیم امامان «ع» از فرهنگی بسیار غنی برخوردار است، و اصولی ترین مسائل توحید و نیایش به درگاه خداوند، و رستاخیز و معاد و سرانجام کار انسان و معیارهای زندگی این دنیایی و شیوه های تربیتی و اخلاقی و روشهای زیست اجتماعی و اقتصادی و دیگر نیازهای فردی و گروهی در آنها آمده است و با زبان دعا راه عروج و تکامل معنوی، و بهزیستی مادی و این دنیایی به انسانها آموزش داده شده است. مطالعه کتب دعایی چون «صحيفة علویه» و «صحیفه سجادیه» و صحیفه رضویه» و گستره این موضوع را نیک روشن می سازد. در هنگام دعا خواندن و نیایش با خداوند حال و هوای مناسبی برای تأثیر پذیری و تحول آفرینی وجود دارد چون انسان در آن حالت از گسستگی و فراغت ویژه ای برخوردار است و گرایش زیادی به معنویتها و انسانیتها دارد؛ با وجود این زمینه ها معیارها و اصول مطرح شده در دعاها، تاثیر ژرفی بر روان و اندیشه انسانی میگذارد و آنها را در درون انسانی ریشه دار می سازد.

مجموعه دعاهای امام ابو الحسن علی بن موسی الرضا «ع»، در کتابی به نام «صحيفة الرضوية الجامعه گرد آمده است و خطبه توحیدی امام نیز که در مجلس مأمون ایراد شد نکات توحیدی و کلامی بسیار عمیقی دارد که بحثهای فنی و عالمانه ای میطلبد در اینجا و در فراخور این رساله تنها به فرازهایی از یک دعای امام رضا «ع» بسنده شد.

صص 14-13