رفتاری انسانی با همه انسانها

امام رضا «ع»: قال رسول الله «ص»: رأس العقل بعد الايمان بالله التودد إلى الناس، واضطناع الخير الى كلِّ بَر و فاجر (عيون أخبار الرضا (ع) ۳۵٫۲). پیامبر (ص) فرموده است اوج خردمندی پس از ایمان به خدا دوستی با مردم و نیکوکاری نسبت به هر انسان است؛ چه نیکوکار باشد و چه بدکار رفتار انسانی با همه مردم و همه شهروندان آیین رضوی است. مردمان چه نیکوکار باشند و چه تبهکار چه انسانهایی درست و وظیفه شناس و متعهد باشند و چه بی تعهد و نابهنجار و زشت سیرت؛ باید با همه رفتاری انسانی داشت. انسان در روابط گروهی و در جامعه باید انسانیت خویش را به اثبات رساند و براساس انسانیت خود با همگان رفتاری انسانی داشته باشد؛ یعنی میزان و ملاک رفتاری و راه و روش سلوک اجتماعی باید انسانیت انسان باشد نه چگونگی و رفتار و هنجارهای دیگران از این رو نباید رفتار نیک خود را از دیگران دریغ داشت به این علت که آنان افرادی کجرفتار و نابهنجارند. چه بسیار که رفتار انسانی با نا انسانها، آنها را به خود آورد و بیدار سازد و به اشتباه خویش آگاه کند و این می تواند آموزنده اصول انسانی و گسترش دهنده انسانیتها باشد. در سخن امام حسین (ع)» کار انسانی و نیک به ژاله های بهاری همانند شده است که بر همه سرزمینها و سنگلاخها می بارد و قطره ای را از سنگی، صخره ای و شوره زاری و بیابان لم یزرعی دریغ نمی کند. امام حسين (ع) - قال عنده رجلٌ : إِنَّ المعروف إِذا أُسدِى الى غير اهله ضاع. فقال «ع»: ليس كذلك، ولكن تكون الصنيعة مثل وابل المطر تُصيب البر والفاجر.

شخصی نزد امام (ع) گفت: هرگاه کار نیک و انسانی به نا اهلان و نا انسانها پیشکش شود تباه شده است. در این هنگام امام حسین (ع) فرمود این چنین نیست بلکه کار انسانی و نیک بسان بارانهای دانه درشت وژاله های بهاری است که بر نیکوکار و بدکار فرو

می ریزد.

صص 51-50