ستایش پیامبر «ص»

امام رضا (ع) - از پدرانش «ع»، از امام حسن «ع»: .... كان متواصل الأحزان، دائم الفكرة، ليستْ لَه راحةً، ولا يتكلم في غير حاجة ... يتكلم بجوامع الكَلِم، فَضْلاً لا فُضول فيه ولا تقصير ... فاذا تُعوطي الحق لم يعرفه أحد، ولم يَقُم لِغَضَبِهِ شَيْء حتى يَنْتَصِرَ له .... يُعطى كل جلسائه نَصيبه حتى لا يحسب أحدٌ من جلسائه أن أحداً أكرم عليه منه ... من سأله حاجةً لم يرجع إلا بها أو بميسور من القول، قد وسع الناس منه خُلقَه، و صار لهم أباً رحيماً، وصاروا عنده في الحق سواء ..(عيون أخبار الرضا (ع) ۳۱۷٫۱ و ۳۱۸) پیامبر «ص» همواره حالت اندوهگین و متفکرانه داشت، راحتی برای او نبود و جز در هنگام نیازمندی سخن نمی گفت... کلامش تمام و جامع بود و کاستی و فزونی نداشت.... چون به احقاق حقی می پرداخت تا پیروز شدن حق چیزی نمی توانست خشم او را فرو نشاند... حق صحبت هر یک از همنشینان خود را ادا میکرد تا چنان نباشد که یکی بدینگونه بیندیشد که دیگری را بر او ترجیح نهاده است... چون کسی چیزی از او میخواست یا آن چیز را به وی می داد، یا با زبانی خوش از او عذرخواهی میکرد همه مردم از گشاده رویی و خلق خوش او بهره ور می شدند و برای آنان پدری مهربان بود، و همه در حقوق نزد او برابر بودند. بالاترین ستایشها از پیامبر «ص» پس از قرآن کریم، در احادیث امامان «ع» آمده است. پیشوایان ما در این زمینه سخن بسیار گفتند، و ابعاد شخصیت پیامبر «ص» را با تعبیرهایی گونه گون شناساندند. امام علی «ع» در خطبه های زیادی به ترسیم چهرۀ الهی پیامبر پرداخته که در «نهج البلاغه» آمده است. حضرت امام رضا (ع) نیز در حدیثی طولانی به بازگویی سرشتهای انسانی پیامبر «ص» می پردازد که در اینجا فرازهایی از آن یاد شد.

صص 16-15