پایه های سه گانه ایمان

امام رضا «ع» از پدرانش «ع» از امام علی «ع»، از پیامبر اکرم «ص»: الايمان قول مَقُولُ، و عمل معمول، و عرفان بالعقول (تفسیر مجمع البیان ۷۲٫۱، چاپ دار التقريب مصر).

ایمان گفتاری اقراری است که گفته شود و به زبان بیان گردد و عملی است که انجام یابد و شناختی است که با عقل حاصل آید. پایه نخست ایمان اقرار و اعتراف به زبان است که انسان عقیده و باورهای درونی خود را بر زبان آورد، و بدانها اعتراف کند. پایه دوم عمل کردن طبق اصولی که پذیرفته است؛ چون ایمان به خداوند ریشه و اصل همه مسئولیت پذیریها و تکلیف شناسیهاست. انسان خداشناس باید طبق آنچه تکلیف فردی و خانوادگی و اجتماعی است عمل کند تا ایمان او ثابت شود. اگر در زبان بگوید و در عمل راه دیگری را بپیماید ایمانش سطحی و بی اساس است. پایه سوم شناخت و معرفت با عقل است. انسان دین باور باید ایمانی عقلانی داشته باشد و با استدلالهای منطقی باور خود را محکم سازد که

با هر شبهه و اشکالی دچار تردید و شک نگردد؛ بویژه باید ایمان جوانان عقلانی و شناخت محور باشد نه تقلیدی که با اندک اشکالی دچار تزلزل گردد.

صص 28-27