مفهوم شکر

امام رضا (ع): واعْلَمُوا أَنكم لا تَشْكُرُونَ الله - تعالى - بشئ بعد الإيمان بالله و بعد الاعتراف بحقوق أولياء الله من آل محمد«ص» أحب إليه من معاونتكم لإخوانكم المؤمنين، على دنياهم التي هي مَعْبَرٌ لَهم إلى جنانِ رَبِّهم .... (عيون أخبار الرضا (ع) ۲٫ ۱۶۹؛ مسند الإمام الرضا (ع)» ۹۵٫۱)

بدانید که پس از ایمان به خدا و پذیرش حقوق اولیای او از آل محمد «ص»، سپاسگزاریی محبوب تر نزد خداوند از یاری رسانی به برادران مؤمن نیست. یاری رسانی به زندگی دنیای آنان که راهی است برای رسیدن ایشان به بهشت کسانی که چنین یاری رسانی کنند از ویژگان درگاه الهی اند. شکر نعمت بهره برداری از مواهب خدایی است در راستای اراده و خواسته صاحب نعمت در این سخن امام رضا «ع»، شکر دارای سه مرتبه معرفی شده است: مرتبه نخست شکر در باور خداوند و ایمان به یکتایی اوست. مرتبه دوم شکر پذیرش حقوق اولیای خدا و خاندان پیامبر است. مرتبه سوم شکر مدد رسانی به برادران دینی است، یعنی آنان را در مشکلات زندگی کمک کنند و از اموال خویش کمبودهای آنان را بر طرف سازند و به ناتوانان توان رسانند اندوهگینشان را شاد سازند بیمارشان را به درمان رسانند و در همه مسائل زندگی کمک کارشان باشند تا با خاطری آسوده توان یابند که راه سیر به جهان باقی را بپیمایند و مشکلات زندگی مانع آنان نگردد. این سه جهت بی کم و کاست در راستای خواسته های خدایی از بخشش نعمتها قرار دارد. بنابر این شکر نعمت که وظیفه هر انسان خداشناسی است که به خالق انسان و جهان ایمان دارد تنها با زبان و شکر خدا» گفتن انجام نمی شود، بلکه نیاز به اقدام و عمل دارد آن هم با این جهتگیری که امام در کلامشان فرمودند و مراتب آن را مشخص کردند.

صص 59-58