حرکت امام رضا (علیه السلام) از مدینه به طرف مرو (خراسان)
در سال ۲۰۰ ه ق مامون شخصی به نام رجاء بن ضحاک را به همراه نامه محبت آمیزی به دنبال حضرت رضا (علیه السلام فرستاد و آن حضرت را به خراسان دعوت نمود. امام رضا (علیه السلام که از سرانجام این دعوت مطلع بودند ابتدا دعوت مامون را نپذیرفتند ولی به اصرار پی در پی و مجدانه رجاء و رعایت مصالح امور مسلمین موجب شد که حضرت آنرا بپذیرد. امام رضا (علیه السلام ابتدا به حرم نبوی مشرف شدند و با قبر نورانی جد بزرگوارشان پیامبر عظیم الشان اسلام وداع نموده و از آنجا برای انجام مناسک حج به مکه رفتند مامون در نامه ای توصیه کرده بود تا آن حضرت را حتی الامکان از مسیر کوفه و قم نیاورند او با این توصیه سعی داشت امام (علیه السلام را از برخورد با شیعیان دور نگاه دارد زیرا کوفه و قم شیعیان زیادی داشتند و مامون میترسید آنها مانع از حرکت امام رضا (علیه السلام به مرو شوند. به روایتی آن حضرت از مسیر بصره - خرمشهر - اهواز حرکت کرده و پس از گذشتن از شهرهای مرکزی ایران همانند اصفهان و یزد و طبس و از دشت آهوان به نیشابور وارد شدند و در نیشابور مورد استقبال بی نظیر و تاریخی مردم ولایتمدار این شهر قرار گرفتند و حدیث گرانبهای سلسة الذهب را در این دیار بیان فرمودند این حدیث معروف ترین حدیث توحیدی نام گرفته است و فرمود من از پدرم و از پدرش و جدم رسول الله از جبرئیل و جبرئیل از پروردگار جهانیان که فرمود: كلمة لا اله الا الله حصنى فمن دخل حصنى أمن من عذابي بشروطها و انا من شروطها كلمة لا اله الا الله در استوار من است هر کس داخل این حصار شود از عذابم محفوظ خواهد ماند. و در حقیقت همان تکرار نخستین اعلام توحیدی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به مردم است. امام رضا (علیه السلام) بعد از نیشابور به قدمگاه و از آنجا به سناباد و به خانه ی حمید بن قحطبه وارد شدند و محل دفن خویش را نشان دادند بعد از دو روز اقامت سناباد را به مقصد مرو ترک گفتند به محض ورود امام (علیه السلام) به مرو که یکی از بزرگترین شهرهای خراسان و مرکز خلافت مامون بود مورد استقبال جمعیت زیادی از عباسیان بنی هاشم و مردم قرار گرفتند