سجده 

چرا پیشوایان و معصومان بر سجده کردن سفارش می کردند و سیره عملی آنان نیز پایبندی بر انجام دادن آن بود؟

سجده را جان بندگی و وسیله قرب به خدا دانسته اند. سجده فرار از همه اغیار است و اقبال کامل به پروردگار همان گونه که امام صادق بیان می فرمایند: «پروردگار معنی سجده را سبب نزدیکی و قرب به خود قرار داده است که به دل و جان و به جمیع حواس و قوا متوجه او باشند(2).(مصباح الشريعه، ص ۱۲۳) 

امام رضا نیز نزدیک ترین حالت بنده به خدای را زمانی می دانستند که او برای خداوند سجده کند(3)(کلینی، کافی، ج ۳، ص ۲۶۴) و به همین سبب است که خدا فرموده است: وَ اسْجُدُ وَ اقْتَرِب(4)؛(علق، ۱۹ روایت شده است که پیامبر روزی آیه و اسجد واقترب را قرائت کردند و خودشان و مؤمنانی که با آن حضرت بودند به سجده رفتند؛ در حالی که قریش بالای سرشان هم سوت می زدند و هم کف تفسیر جوامع الجامع، ج ۴، ص ۴۶۷) سجده کن و نزدیک شو(5).(حویزی، نور الثقلین، ج ۵، ص ۶۱۱) امام می فرمودند: یکی از زیباترین ارکان نماز سجده است که این رکن در نماز و حتی در غیر از آن نزدیکترین حالت آدمی به خداست(6).(طبرسی، مجمع البیان، ج ۱۰، ص ۵۱۶) 

سیره امام نیز انجام دادن سجده طولانی بود. حضرت رضا به سلیمان جعفری فرمودند باد شدیدی وزیدن گرفت و من در سجده بودم هر کسی دنبال جایی بود که خود را از باد در امان نگه دارد؛ ولیکن من همچنان در حال سجده بودم تا باد فرو نشست(7).(عيون أخبار الرضاء ، ج ۲، ص ۷)